WONEN IN ITALIË – Wandelen met Kim
Maandag was een dag uit duizenden. Een staalblauwe lucht zonder een enkel wolkje, de hele dag zon en 24 graden. En precies die dag hadden Kim en ik uitgekozen om onze wandelingen te hervatten.
Ik was snotverkouden en had de nacht ervoor geen oog dichtgedaan. Uur na uur had ik zakdoekjes volgesnoten en hield een kriebelhoest me uit m'n slaap. Maar de wereld zag er zo aanlokkelijk uit dat ik vol goede moed de deur uit stapte toen Kim haar auto voor het huis parkeerde.
In korte broek en topfit stond ze voor me. Het toonbeeld van blakende gezondheid en topconditie. "Had je al een route in je hoofd?" vroeg ze opgewekt. "Het 'sentiero delle lepre'?" stelde ik voor. Ik dacht dat dat niet al te zwaar was. Het is een pad dat loopt rondom de berg waarop Mombarcaro ligt.
Al keuvelend begonnen we richting Sara te lopen. Iets onder de winkel begon het pad. We moesten ook ontzettend veel bijkletsen want Kim en haar man hadden de hele zomer met veel succes hun 'glamping' Meriggare gerund.
Een prachtige chalet-camping waarin zij in het hoogseizoen 's avonds een kampvuur aansteken, pizza-avonden organiseren en waar ze zelfs af en toe toneelgroepen laten optreden. Het is dan ook geen wonder dat de eerste boekingen voor volgend jaar alweer binnen zijn. Ik wilde er alles over horen.
Kim had veel te vertellen, ook over hun nieuwe plannen, over haar twee kinderen en ook wel over de gasten die ze hadden ontvangen. Ondertussen waren we ongeveer op de helft van het 'hazenpad' en na voortdurend dalen ging het pad nu omhoog.
En nu was het mijn beurt om over deze zomer te vertellen. Maar dat viel niet mee. De hele zomer had ik niet kunnen lopen door de hitte, de zware verkoudheid van de afgelopen dagen deed zich gelden en al gauw sjokte ik hijgend als een stervend paard achter Kim aan.
Ik vertelde hoe ik de zomer had beleefd: de uitstapjes, de logé's, maar ook de 6-wekelijkse reizen naar mijn moeder in Uden. Ik zweette als een otter en raakte telkens buiten adem. Bij de parkeerplaats onder de pijnbomen piepte ik:"Even zitten hoor" en zeeg neer. Kim ging ook zitten en wachtte geduldig tot ik weer verder kon.
Ik had een week geleden pas weer voor het eerst gelopen. Voorzichtige stukjes, niet te ver. Maar nu snap ik dat er werk aan de winkel is. Lopen en m'n conditie opvijzelen! Tuinieren wat ik wel veel had gedaan, stelt blijkbaar toch andere eisen aan je lichaam.
Van de vroege ochtendwandelingen was dit jaar ook weinig terecht gekomen. Zo ongezellig vind ik het: opstaan en meteen moeten lopen i.p.v. rustig beginnen met m'n krantje en een kop koffie.
Eenmaal thuis zette ik koffie met veel warme melk voor ons. Buiten in de zon kletsten we nog even verder. Achter de heuvels waar ik op uitkijk, zag je de besneeuwde Alpen te voorschijn komen.
Ik vind het ook altijd heel leuk om Kims verhalen over haar kinderen te horen. Ze vertelde hoe dochter Izzy nu voor het eerst op de 'scuola media' zit. De lagere school duurt hier vijf jaar en dan gaan alle kinderen drie jaar naar de 'media', zeg maar een soort middenschool.
Ze vindt het reuze spannend, vertelde Kim. Ze kreeg veel nieuwe vakken en had allerlei meetkundige instrumenten nodig die ze in een speciaal etui meevoerde. Het ging er heel anders aan toe dan op de 'elementare'.
Hun leraren moeten ze 'prof' noemen en op het moment dat die de klas binnenkomt, moeten ze allemaal gaan staan en "buongiorno prof" zeggen. Gelukkig hoeven ze niet het volkslied te zingen zoals in Amerika, maar misschien komt dat nog onder Meloni (grapje.. )
Verder is de sfeer op school ontspannen en voelt Izzy zich er helemaal op haar gemak. Het is bewonderendswaardig hoe beide kinderen zich hier hebben aangepast. Binnen de kortste tijd spraken ze Italiaans, maakten ze vriendjes en voelden ze zich helemaal thuis.
Als Kim naar huis gaat, neem ik me voor flink te gaan trainen, ook om een leuke wandelgenote te blijven.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
